''Ben işime bakarım, kitap okumaya vaktim mi var?'' cümlesini çok duyuyorum son günlerde. Evde televizyon olmasa bile boş boş oturmayı tercih ediyor insanımız. Her gün onlarca yeni yazarın adını görebilirken raflarda, nitelikli ya da niteliksiz, hiç okumuyoruz.

                Dikkatimi çekti, hangi dergiye baksam bir yayınevi ilanı var. ''Yazdıklarınızı getirin hemen yayımlayalım'' nidaları at koşturuyor sayfalar arasında. Helal olsun, bunca iş varken nasıl vakit buluyor bu insanlar yazmaya, anlamıyorum. 

                                   ***

                Mark Twain'in bir sözü vardır: '' Klasik herkesin okumuş olmayı istediği fakat okumak istemediği kitaplara verilen addır.'' Şimdi bir düşünün bakalım, en son hangi klasiği okudunuz? Bir kitap okumuşsunuzdur elbet yakın zamanda fakat kimilerinin alışkanlık günleri, bir elin parmaklarını geçmiyor ne yazık ki.

                Günümüzde bir de dizilerin kitapları moda. Adam akıllı olanlar haricinde, birçoğu boş laflarla dolu olan kitaplara para veriyor gençlik.  Bu noktadayken nitelikten bahsedemiyorum açıkçası.

                Okuduğumuz keyfi romanlardan bahsediyorum da okurlar bir anda cephe alıyor insana, ben genç olmaktan anlamıyormuşum.   Sevmiyorum kardeşim,  önüne gelenin kitap yazmasını sevmiyorum çünkü bilinçsiz okur diye bir şey var. Okuduğunu süzgecinden geçirmeyince kalın kafalar çıkıyor ortaya.

                Hiç okumamasındansa bunları okusun demek de istemiyorum çünkü ağaç yaşken eğiliyor malum. Kitap soğuktur ama en güveniliridir. Ona güvenmeyeceksek kime güveneceğiz tam tamına? Kitapla okur arası laf taşımak gibi bu, aralarını bozmayalım derim ben. Hem nitelikli okumaktan bahsetmek için konu açıldığında hep bir yetinme hep bir susturma çabası kapatıyor önümü.

                Bu gidişle bu insanlar akıllanmayacak gibi. Artık, zaten okuyor olup niteliği artırmak lazım, ''En azından okuyorum'' larla yetinmeyi bırakmak. Oysa kitap, iki kapak arası lezzet mekânı, zaman ayırıp da tadanın anladığı.