-HÜZNÜN ŞİİRİ-

     Çığlıkların sessizliği gibidir yalnızlık. Hani sanki bağırıyormuşsun da kimse duymuyormuş ama senin acıdan boğazların yırtılıyormuş gibi. Öyle hissediyorum bazen. "Kendimi çok yüksek bir binadan atmış da ölmemiş gibiyim. Yorgunum ve ağrılar kırıklarım var..."

        İşte tam o anda şiir yetişti imdadıma. Bir Cemal Süreya dizesi göz kırptı, bir Sabahattin Ali dizesi öpücük attı yalnızlığıma. Tenime dokundu Sabahattin Ali'nin dizeleri.... "Şimdi bence şiir senin yüzündür/Şimdi benim tahtım senin dizindir/Sevgilim, saadet ikimizindir.

      Hüzünleniyor insan bir miktar. Uçurumda açan çiçek gibi hissediyor zaman zaman. Hem hayat dolu, hem amaçsız. İki dakika mutluysa hesabını verircesine saatlerce mutsuz. Kederden gözlerim yaş doluyor ama akmıyor. Derler ya hep insan bazen kilitlenir, konuşamaz, tepki veremez. İşte bu da o anlardan biri "ağlayamamak"... Bir ağlasam karşıki dağlar mendil uzatır öyle bir acı anlıyor musunuz? "Ne demiş uçurumda akan çiçek/Yurdumsun ey uçurum"

       Yüreğimde bir kıpırtı hissediyorum, bir şeyler hareket ediyor. Nefes almak daha anlamlı hale gelmeye başladı artık. Güneş bir farklı doğuyor artık benim için. Hemen fona "İlk defa bu sabah paramparça hayatım bir bütün, sadece bir gece seninle eksiksizim." giriyor. Her gece hayata onunla yeniden doğmak neye dahil? Aşk bunun adı. Hepimiz bu duygunun esiriyiz. Dünyanın en güzel mahrumiyeti bu olsa gerek....

Sesi, diyorum, savaş ortasında özgürlük sloganı gibi. Gözleri adeta 5. mevsim, 25. kare, gökkuşağının sekizinci rengi, keşfedilmemiş kıta gibi. Gözlerinin içinde kendini görmek hediyelerin en güzeli. Birdendire her şeyi oluveriyor insanın. Hayat bu kadar acımasızken, sana böyle gülmeyi kim öğretti? "Ya nasıl ortak noktamız yok ya, en kötü iki dağın arasından akan dere çizmişizdir ikimiz de dedim abi, zart dedi, zurt dedi, gitti."

                                                                                          Şevval AL 11-F