Yozlaşan Gençlik

      Bu gençlik nereye gidiyor? Yakında iki arkadaşın aynı ortamda olmalarına rağmen yüz yüzü değil de telefonla -şu ellerinde düşürmedikleri oyuncakla- birbirlerine günaydın dediklerini görürseniz hiç şaşırmayın.

       Bunlar sadece görünen yüzü. Gençler arasında havalı , eğlenceli gibi dursa da aslında cep telefonu bağımlılığının diğer bağımlılıklardan hiç bir farkı yok. Bağımlı gençler telefonla birlikte yatıp kalkıyor. Kendilerine olduğu kadar çevrelerine de bir o kadar zarar veriyorlar. Bunlara hakları var mı? Yok.

       Onları bu yola iten, beyinlerini boşaltan oyunlar, sanki sabahtan akşama kadar hiç konuşmamışlar gibi mesajlaşma isteği. Aslında bunun sorumlularından biri de aile. Ailenin çocuğuyla ilgilenmemesi, aşırı şımartma, iletişimsizlik.

        Nerede o bol sohbetli, neşeli günler? İnsan kendini hiç yalnız hissetmezdi. Ya şimdi? Herkes kabuğuna çekilmiş, kimi televizyon izliyor, kimi bağımlısı olduğu telefonuyla meşgul. Şu meretten başımızı kaldırıp da iki sohbet edemiyoruz.

        Hele mesajlarında kullandıkları Türkçe tam anlamıyla bir facia. Anlaşılması güç olan bu Türkçe -güya Türkçe- anlaşılamadığı kadar insanların farklı algılamasına da neden oluyor. Aynı zamanda Türkçemizi de bozuyor.

         Şimdi ilkokul çocuğu bile cep telefonu istiyor. Hem de küçük ucuz da değil, en iyisini en pahalısını istiyorlar. Bu da çocuğu doyumsuzlaştırıyor. İşte küçük yaşta hayatımıza giren cep telefonu bizi birbirimizden ayırıyor, sorumsuz, sosyalleşmeden uzak boş beyinli insanlar yapıyor. Yaydığı radyasyonlar da cabası.

        Yozlaşan bu gençliğe dur demenin zamanı geldi de geçiyor bile. Gereken  özeni göstermezde elimizden şu aletleri bırakmazsak ne yazık ki hiç durmadan gelişen teknolojinin içinde yok olup gideceğiz.