BİRLEŞİK KOYLAR PHOKAİA
Havalar ısınmaya başlamıştı. Belki de sezonu açmak için erken olabilir ama kafaya koymuştuk, cuma günü Foça'ya gidiyoruz! Perşembe gecesi yeni keşfettiğimiz çay bahçesinde buluşup tüm planlarımızı yaptık. Sabah 06.30'da Cafe Sera'da buluşuyoruz. O gece 12.00 civarıydı eve girdiğimde. Bir havlu, birkaç parça kıyafet ve bırakamadığım güneş gözlüklerim. Sabah erken kalkacaktık bu yüzden erken yatmam gerekiyordu fakat huyum kurusun ben erken yatamazdım ki. Hele ki böyle bir günde, ilk defa kendi başıma geziye gidiyorum uyur muyum hiç?
Hazırlığım tamam, zaman geçmiyor. Güç bela saati 06.00 yaptım. Daha çok bekleyemezdim. Emre'yi aradım " Uyku tutmadı, hadi çık seraya." Hemen evden çıktım. Hazırdım zaten. Tren hareket saati 06.50 idi. Geç kalmamak lazımdı. Düştük yola. Tren garına gitmemiz uzun sürmedi. On dakikaya varmıştık. Biletlerimizi hiç sevmediğimiz sıraya girerek aldık. Sanırım bir simit yeterli olacaktı kahvaltı için. Bir siren sesi duymuştuk. Evet, evet trenimiz geliyordu. 3.vagon, koltuk No.:23. Yerimize oturduk. İlk durağımız Menemen'di. Foça'ya direk gidiş yoktu. Mecburen aktarma yapacaktık. Gediz Nehri'ni takip ederek Menemen'e ulaştık. İlk defa geliyorduk bu şehre. Yer, yurt bilmiyoruz. Okula gidecek olan bir kıza rastlamıştık. Yol sormak için rahatsız ettik. Sağ olsun bizi Eski Foça arabalarının geçtiği durağa kadar götürdü. Yol boyunca seyyar satıcılar dikkatimizi çekti.Menemen'in çini eşyaları meşhurmuş meğer. Yalpalana yalpalana dar yollardan geçerek vardık sonunda Foça'ya. Ohh , mis gibi deniz havası. Denizlere aşığım ben. Yüzmek umrumda bile değil. O manzara, o koku, huzur ve özgürlük... ilk defa tek başıma, arkadaşlarımla, ailem olmadan bir tatile gelmiştim. Güven verici bir duyguydu bu. Kordon boyundan koyları geze geze kayalıkların yanına yapılmış olan Voodoo Beach'e vardık. İlk önce giyinmemiz gerekiyordu. Kabinlere yöneldik. Sabah 09.00 sıraları su buz gibiydi. Cesaret edip suya giremedik tabii. Muhabbet ,sohbet derken saati öğlen yaptık. Güneş tam tepemizdeydi.
Isındığımızda iskeleden sırayla suya atlıyoruz. Kimi soğuk diyor, kimi tam benlik. Aşağı yukarı yarım saat yüzdükten sonra acıktığımızı hissedip geldiğimiz yoldan dalgaların kıyıya vuruş seslerini dinleyerek çarşıya indik. Bir pizzacı bulup yemeğimizi yedik. Çarşıda gezerken kordon taraflarında bir adam dikkatimizi çekti. Güneş'le konuşuyordu. Yanlış duymadınız aynen öyle. Güneş'le konuşuyordu. Birkaç kişiden bilgi aldık ve her öğlen Güneş tam tepede iken ellerini uzatıp onunla konuştuğunu öğrendik. Bir büfenin yanındaki iskeleye serdik havlularımızı. O gün kandildi. Bir orta kahve diye seslendim oradaki orta yaşlı bayana. Denize karşı içilen o kahveyi hiçbir yerde içtiğim kahveye değişmezdim. Çünkü kahve değil, ben aslında huzuru içiyordum. Kahve bitmişti. Biraz güneşlendik. İyice ısındığımızda kendimizi suyun içinde bulduk. Artık yüzmeyi bıraktık duşumuzu aldık seyyar duş kabinlerinde.Tekrar çarşıya dönüp birer çay içtik. Çay, o an tek ihtiyacım olan şeydi galiba. Hararetimi aldı.
Birkaç hediyelik eşya dükkanını gezdik. Bileklik hastası olduğum için her gittiğim yerden bileklik alırdım. O gün de aldım. Yeşil, deri üzerine ip desenli bileklik. Ee, Foça'ya gelmişiz taze balık yenmez mi? Tam karşıda bir balıkçı, birer yarım ekmek sardalya yanında kola. Bizimkiler dağıldı. Masada uyudular. Yapacak bir şey yok. İlk otobüsle geri döndük. Yol geldiğimizden uzun sürmüştü. Son kez denizi, dalgalar yüzünden sallana tekneleri otobüs camındanizleyerek dönüyordum geriye. Yarı saat sonra Menemen'e vardık. Artık Manisa'ya dönüyorduk. Hep içime dokunmuştur bir tatilden sonra geri dönmek. İçimi bir hüzün kaplardı çocukluğumdan beri. O gün de aynı şey olmuştu. Taktım kulaklığımı. Son ses bir müzik. Manisa'ya varmıştık. Akşam yemeğine yetiştim. O yorgunlukla çektiğim uykuyu hiçbir seye değişemem.
S.MERT ÖZKILIÇ 11/D 581
